Rozdział 26.

*** Z Perspektywy Dawida ***

Cała akcja przebiegała bardzo szybko. Z Patricią na rękach przemierzałem kolejne korytarze, aż jacyś lekarze nie kazali mi położyć jej w sali. Zaraz po tym, zmusili mnie do wyjścia. Nie pozostało mi nic, oprócz czekania. Każda sekunda wydawała się ciągnąć w nieskończoność. Po dłuższym namyśle, zadzwoniłem do mamy Pat. Przecież nie wiedziałem co się dzieje, co będzie z dzieckiem. Musiałem ją zawiadomić. Dlaczego to musiało się wydarzyć właśnie dzisiaj! To miał być taki piękny wieczór.. Minęło kilka sygnałów, a ja czułem się coraz bardziej zaniepokojony. Już miałem się rozłączyć, gdy usłyszałem..

- Halo?

- Tutaj Dawid. Musi pani natychmiast przyjechać do szpitala! Pat dostała skurczy a potem... ona zemdlała. teraz jacyś lekarze się nią zajmują i nikt nie chce mi powiedzieć co się dzieje! - mówiłem poirytowany, szybciej niż wypadało. jednak myślę, że zrozumiała w jakiej jestem sytuacji i jakiego poziomu sięgnęło już moje zirytowanie. Podałem jeszcze szybko adres, po czym oboje się rozłączyliśmy. Tak bardzo się bałem, że z Pat coś może się stać, a  tym bardziej z dzieckiem. Nie myślałem, że aż tak bardzo będę tym przejęty. Przecież spotkałem się z nią dopiero raz. A tym bardziej ona ma dziecko z innym facetem! Dodatkowo, jest to gwiazda. Najsłynniejszy chłopak na tej planecie. Przecież nie jestem nawet w stanie z nim konkurować. W tym momencie z sali, wyszedł jakiś lekarz i zwrócił się do mnie.

- Czy jest pan kimś z rodziny, albo ojcem dziecka? 

Zastanawiałem się, co powinienem odpowiedzieć. Przecież nie byłem w jakimkolwiek stopniu spokrewniony z Patricią, ale wiem że zawróciła w mojej głowie i zapewne jeszcze namiesza w moim życiu. - Jestem jej chłopakiem. Czy dowiem się w końcu, co się tutaj dzieje?! - cały mój gniew powoli ze mnie wypływał. Czułem, że zaraz wybuchnę. Lekarz analizował to co powiedziałem, po czym gestem pokazał żebym szedł za nim. Nie byłem przygotowany na to co miałem zobaczyć. Gdy przekroczyłem próg sali, ujrzałem zmęczoną i wyczerpaną, jednak pomimo wszystko szczęśliwszą niż kiedykolwiek Patricię, obok której leży, mały chłopiec, nieprzestający płakać. Nie mogłem uwierzyć, że wszystko jest dobrze. Nareszcie mogłem odetchnąć z ulgą. Szybko podszedłem do jednej strony łóżka, chwyciłem dziewczynę za rękę, i z troską w głosie zapytałem:

- Wszystko w porządku, nic ci nie jest? - a ona jakby rozbawiona moimi emocjami, z słyszalnym w głosie śmiechem odpowiedziała.

- Jest świetnie. Zadzwoniłeś po moją mamę? - pokiwałem głową i nie mogłem oderwać od niej oczu. Promieniała. Od bardzo długiego czasu jej takiej nie widziałem. Jednak zauważyłem coś dziwnego w spojrzeniu, jakim darzyła małego chłopca. Patrzyła na niego, jakby o czymś jej przypominał, o czymś czego nie chciała pamiętać. Nie chcąc kontynuować tej ciszy, zapytałem:

- Jak go nazwiesz? - chwilę się zastanawiała, i tak jak to miała w zwyczaju przygryzła dolną wargę, co sprawiało że była jeszcze bardziej seksowna.

- John. Tak, idealnie. Proste i ładne. Nie potrzebujemy jakiegoś trudnego i skomplikowanego imienia. Nasze życie i tak będzie pogmatwane..- spojrzała w dół,  uśmiech w sekundzie się ulotnił  na jego miejsce zakradł się smutek. Nie chciała tego po sobie pokazać, jednak za dobrze ją znałem. Od dziecka nie chciała żeby ktoś wiedział że coś jest z nią nie w porządku, ukrywała wszystko i udawała twardą.

- Ale nie musi takie być. - popatrzyłem głęboko w jej oczy, i założyłem kosmyk jej włosów, który był na policzku za ucho.

Nawet nie myślałem, że to zrobię, ale nie mogę patrzeć jak ona cierpi. I tak kiedyś będzie musiał się dowiedzieć. Więc czemu nie teraz?

*** Z Perspektywy Patricii ***

Dawid był taki troskliwy. Ale nic z tego nie wyjdzie. Za każdym razem jak spojrzę na Johna, widzę Hazze. Do końca życia będę musiała udawać, że go nie znam. A co powiem naszemu dziecku? Że jego ojciec umarł? Odszedł od nas? Nie będę skłonna go okłamać. A jeśli wyjawię prawdę, to całe życie Styles'a obróci się o 180 stopni. Nie zrobię mu tego, za bardzo go kocham. A poza tym, on nawet mnie nie pamięta. Dla nas po prostu nie ma żadnej przyszłości. John zasnął. Był taki malutki. Taki kruchy i bezbronny. Nie pozwolę go skrzywdzić, nigdy. Zrobię wszystko co w moich siłach, aby wyrósł na mądre dziecko. Po prostu nie może się dowiedzieć, że jego ojciec to Harry Styles. Nie mogę do tego dopuścić. Drzwi do sali się otworzyły, a w nich stała moja mama. Znieruchomiała a w jej oczach zobaczyłam łzy wzruszenia.

- Przyjechałam najszybciej jak mogłam.. Przepraszam że mnie przy tobie nie było.. Jestem z Ciebie taka dumna! - podeszła najbliżej jak mogła i przytuliła mnie, zwracając szczególną uwagę na to, aby nie przygnieść dziecka. 

- Nic się nie stało, nie musiałaś tutaj być. Jak widzisz sobie poradziłam.. - posłałam jej delikatny uśmiech, zdając sobie sprawę że na nic lepszego mnie nie stać.- Popatrz to twój wnuk, John.

- John, jestem twoją babcią. - powiedziała piskliwym głosem, jeszcze nigdy nie widziałam jej tak szczęśliwej. Nie zauważyłam kiedy wszedł lekarz, dopóki nie stanął tuż przy mnie.

- Muszę wypełnić dokumenty, a do tego potrzebuję paru odpowiedzi. Jak nazywa się pani syn?

- John. - lekarz popatrzył na mnie, jakby mnie nie zrozumiał.

-Potrzebuję jeszcze nazwiska. Ewentualnie drugiego imienia. - uśmiechnął się.

-Tak, chcę mu dać drugie imię.-zastanowiłam się przez chwilę i wpadłam na pomysł. -Edward. - niech chociaż tyle ma po tatusiu. Nikt się nie domyśli że to ma coś związanego z Harrym. Jeszcze problem z nazwiskiem, nie mogę go nazwać Styles. Bo wszystko się wyda.- A nazwisko moje, Upton.

- Jest pani pewna, że nie będzie miał nazwiska po ojcu?

-Tak, zdecydowanie. - po moim policzku zaczęła spływać pojedyncza łza. Nie wiem jak dam sobie radę, ale musi mi się udać. Musi nam się udać, żyć bez Harryego.

*** Z Perspektywy Emily ***

Byliśmy już pod klubem, gdzie miało się odbyć After Party po gali. Był zarezerwowany tylko dla gości, czyli dla gwiazd które występowały. I ja tez tam będę! Nie mogę uwierzyć że najbliższe godziny spędzę z osobami, na punkcie których obsesję mają wszystkie nastolatki na świecie! Jestem taką szczęściarą, a szczególnie dlatego, że mam przy sobie Justina. Gdy weszliśmy, tam było już pełno osób. Niektóre z nich, były już lekko 'chwycone' a w powietrzu dało wyczuć się słodką woń alkoholu. W tle leciała piosenka Ellie Goulding. Moja ulubiona piosenka, dlatego od razu zaciągnęłam Biebsa na parkiet! Bawiliśmy się świetnie, dopóki nie spostrzegłam, że obok nas tańczy Harry z kolejną laską, którą zapewne chce poderwać. Jaki z niego bachor! Jego dziewczyna wyjechała a w dodatku z jego dzieckiem. A jego najlepsi kumple nawet nie są w stanie go o tym poinformować. Ale kto wie, może on po prostu nie chce tego pamiętać. Przecież tak jest łatwiej. Jednak to nie było powodem moich zmartwień. Skoro był tu Harry, to Niall też tutaj jest. Ta informacja wstrząsnęła mną bardziej niż się spodziewałam. Justin to zauważył.

-Skarbie, wszystko w porządku? 

-Taak, tak jasne. Jest cudownie. - postanowiłam nie zwracać uwagi, na chłopców z 1D. Tak będzie lepiej.

-Zostań tutaj, a ja pójdę po drinki.- pokiwałam głową. Czułam się nieswojo z tym że zostałam sama na parkiecie. Jednak nie pozostałam tam dłużej niż minutę. Ktoś gwałtownie chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę korytarza, który prowadził do łazienek. Nie było tam ludzi, a w dodatku wszystko było przyciemnione. Chciałam się wyrwać, jednak uścisk był zbyt mocny. Serce miałam na wysokości gardła, jednak po sekundzie dostrzegłam, że to Niall. Momentalnie puścił moją dłoń, i odwrócił się w stronę mojej twarzy. Stał ode mnie kilka centymetrów, a w moim żołądku czułam coraz mocniejsze wibracje. 

- Mamy problem, Emily. -myślałam, że chce wyjaśnić sprawę między nami, a on od razu wyjeżdża z problemem. Widziałam po jego twarzy, że to musi być coś poważnego. Jejku, tak bardzo chciałam go teraz pocałować. Jednak nie mogłam! Opanuj się Em! Nie możesz... - Patricia jest w szpitalu i przed chwilą urodziła chłopca. - moje serce zamarło. Co my teraz mamy zrobić?!

- Co?! Już? Jak to możliwe, skąd o tym wiesz? - miałam tysiące myśli w głowie. Wszystko się mieszało.

- DO Hazzy zadzwonił jakiś Dawid, który tam z nią jest. Całe szczęście, że telefon Stylesa był u mnie w kieszeni, tak by się dowiedział! Nie możemy tak po prostu zapomnieć, że Pat, ma dziecko. Przecież to nasza najlepsza przyjaciółka! Ona jedyna sprawiła że Harry się zmienił, był lepszym człowiekiem. Z resztą zobacz na parkiet co robi bez niej. Znowu uprawia przypadkowy seks ze wszystkim co się rusza! On ją na prawdę kochał i jestem pewien że dalej ją kocha tylko o tym nie wie! A nawet jeśli nie, to to jest jego dziecko. Czemu Patricia ma brać wszystko na siebie?! - widziałam jak wszystko w nim buzuje. Był przestraszony, jednak wcale mu się nie dziwiłam.

-Musimy pogadać z chłopakami, resztą zespołu.

-Ich tu nie ma, pojechali do domów.. Zostałem tylko ja i Hazz. Ok, poczekamy do jutra. Nie warto teraz ich tym obciążać, musimy się z tym przespać, a ty wracaj do... swojego chłopaka. Justin chyba czeka, tak? - powiedział to tak, że niemal czułam jego ból.
-Niall... ja przepraszam. Nie chciałam żeby to tak wyszło. Nawet nie wiem co powiedzieć.. - wpadłam w jego ramiona, musiałam poczuć jego bliskość. Bałam się, że mnie odtrąci jednak on wtulił się we mnie jeszcze bardziej. A co gorzej, odchylił głowę i bez zastanowienia wpił się w moje usta. Gorzej dlatego, że nie miałam siły się oderwać. Moje ciało tego chciało. To tak jakby, potrzeba bez której nie przeżyjesz. Tak się właśnie czułam. Jednak mój rozsądek dalej działał, odepchnęłam go, popatrzyłam z przerażeniem na niego i bez zastanowienia pobiegłam w stronę parkietu. Byłam oszołomiona, tym co własnie zaszło. Justin przytulił mnie od tyłu i obrócił w swoją stronę. Zobaczył moją minę i od razu spytał:

- co się stało? wszystko ok? - zapytał coraz wyższym tonem.

-Tak, jest dobrze, tańczmy. - położyłam głowę na jego ramieniu tak aby nie widział mojej twarzy. 

Co ja robię?!

Macie tutaj dłuższy rozdział. 

Nie narzekajcie, ze długo nic tutaj się nie pojawiało, ale 30 komentarzy dalej nie ma pod ostatnim rozdziałem. Więc.. Dopóki nie będzie 30 komentarzy, pod tym postem, nie będzie kolejnego!

Mam nadzijeę, że wam się spodoba :)

enjoy! x